غروبانه

سرخی لب ها و غنچه اش فقط به چشم تو می آمد
خال چال گونه و سیب زنخدانم خوش آمد دل تو
شوخ چشمی هایم به ،دل نگاه ،تو بود انگار فقط
خورشید را گو در کار سنگی باشد
که میانگاه سینه می تپد
و باران را گو دل ناگران دشت بی پهنایی باشد
که نهانگاه نهال عشق توست
حرفی نیست دیگر ،حال که نیستی
بگذار این بهار هم بگذرد...