به همین سادگی ...

تا به حال فکر کردی که همه ی اتفاق ها به چه راحتی اتفاق می افته ؟ مثل آب خوردن !  

. 

. 

.
روزهای اولی که می دیدمش هرگز فکر نمی کردم به این راحتی و آسونی تو دلم جا باز کنه ... هر چند که خودش می گفت : همچین آسونم نبود ! ... ولی فقط من می دونم که بود !
به همین راحتی اتفاق می افته ... که ، امروز عزیز ترین آدم زندگی ت و ببینی و مثل همیشه ازش خداحافظی کنی و زل بزنی توی چشم هاش ... حس کنی این چشم ها امشب متفاوتند ولی آسون بگذری از این ماجرا ... با خودت بگی الان وقتش نیست که جلوش رو بگیری و ازش بپرسی اون چیه که تو چشم هاش موج میزنه ؟ 
فردا و پس فردا و روز بعدش ، بهش زنگ میزنی و جواب نمیده ... اس ام اس می دی و جواب نمیده ... و با خودت بگی ، عیبی نداره ، حتما بازم حالش خوب نیست و حوصله ت و نداره ... بذار اذیتش نکنم ... ( دفعه های قبل رو یادت میاد که با پافشاری بر جواب گرفتن ، آزارش دادی و حالش و بد کردی ، آخه می دونی مریضه و احوال مناسبی نداره ) ...
به همین راحتی ... ولی دل تو دلت نیست ... 

 آره ... به همین آسونی چند روزی بی خبری رو تحمل کنی و از روی ترسی مبهم ، به دفتر کارش سر نمی زنی .
بالاخره بعد از چند روز ، ساعت دوازده شب میفهمی ، دوست عزیزت ، عزیز ترین آدم زندگی ت ، همون شبی که ازش خداحافظی کردی ، رفته تو کما ... به همین آسونی ...
صبح میشه و توتا صبح بال بال زدی ... تا وقت ملاقات برسه ، چند صد بار مردی و زنده شدی ... ولی زنده می مونی ...
بالاخره ساعت ملاقات می رسه و می ری تو بخش آی سی یو . سراغ میگیری ازش ... چرا هیچ آشنایی اینجا نیست ؟ یعنی کسی نیومده ؟ اشتباه اومدی ؟ ولی اسمش روی تابلو هست ... تخت 19 ... می ری تو و از پرستار می پرسی که میتونی بری ببینیش ؟ میگه اسم مریضت چیه ؟ اسمش و میگی ... نگاهش غریبه ... یه چیزی توش موج می زنه ...میگه اینجا نیست . میگی ولی اسمش رو تابلو هست ... وقتی سماجتت و می بینه ، راهت می ده داخل ... سر میز سر پرستار می ایستی و میگی می خوام آقای ... رو ببینم قلبت داره از دهانت میزنه بیرون . انگار صدات از ته چاه در میاد . دوباره می پرسی ... پرستار نگاهت میکنه ... غریب ... یه چیزی توش ...
می پرسه چه نسبتی داری باهاش ؟ میگی دوستشم ... دست هاش تو هوا تکون می خوره و میگه همین نیم ساعت پیش فوت شد ... و بعدش نمی دونم چرا فقط لب هاش و تکون می داد و هیچ صدایی از دهانش بیرون نمی ومد !
بر میگردی و تکرار میکنی ... فوت شد !
خنده ات میگره ! خنده و گریه ... قهقهه و ضجه ... به همین سادگی ...
.
.
.
حالا هفت ماهه که هر شب خوابش و میبینی . پشت در آی سی یو ایستادی ومنتظری با پای خودش از در اونجا بیرون بیاد . بعد از کمی انتظار می بینیش ... با اینکه هنوز به دست هاش سرم وصله ، داره راه می ره . حالش کاملا خوب شده. همونجا سجده ی شکر به جا میاری و از شادی فریاد می کشی ... با صدای فریاد خودت از خواب بیدار می شی ... بیدار می شی و میبینی همه ی اتاق از بوی گند نفس هات پر شده ... قلبت هنوز داره از خوشحالی می تپه ولی یادت میاد این تویی که هنوز زنده ای و اونه که رفته .
تو هنوز زنده ای ... امروز تولدشه ... و تو هیچ حرفی برای گفتن نداری ...
به همین سادگی ... 

یه وقتایی انقدر حالم بده  

که می پرسم از هر کسی حالت و ...