هزار توی خاطرات

 

دست می کشم روی خاطراتم ...کمی خاک گرفته و تار شده اند ...
یادم باشد بدهم جلدشان را چرمی کنند تا دوامشان بیشتر بشود ...!
فعلا تنها چیزی که از تو برایم مانده است همین خاطرات است ...
می ترسم روزی برسد که نتوانم زنگ صدایت را به همین روشنی ، در گوش هایم بشنوم و یادم برود موقع سلام و خداحافظی ، راست راست در چشم هایت زل می زدم و می گفتم دوستت دارم !
راستی ، باید همه ی تاریخ ها را هم تویش بنویسم تا روزها را گم نکنم ... ساعت ها را هم همینطور ...
از همه مهم تر ... باید یادم بماند تو چقدر مهربان بودی ! و من چقدر مهربانی ات را ستایش می کردم !!!
باید وجب به وجب هزار توی خاطراتم را هم یادم بماند ، تا بتوانم روزی از میان راهروهایش ، راه خروج را پیدا کنم ...
باید همه ی اینها را یادم بماند ...